Wat hebben een koffer, aangifte, huppelen en huilen gemeen?
Deze blog!
Vandaag is een bewogen dag.
Sylvain voelde dat prima aan en wilde per se met zijn koffer naar de crèche, je weet natuurlijk nooit of je moet blijven slapen.
(per deze week overigens niet meer nodig want ik ben van mijn dag-slaapjes af …. en dus is het dag slaapjes!)
Eenmaal uitgepakt, is het tijd voor papa en Chloé om naar het politiebureau te gaan.
Niets ernstigs, maar afgelopen zondag hadden we een ongeluk met de auto. Nadat iemand besloot om van de rechterbaan vier banen op te schuiven naar de linkerbaan bij een stoplicht in Den Haag, moest papa zijn ABS testen. Met een goede reactie (remmen en uitwijken) wist hij tijdig tot stilstand te komen en dus de auto niet te raken. Alle riemen getest, niemand gewond. Enige seconden later piepte de auto achter ons even en toen: BOEM. Nog een test van de riemen.
Wederom niet ernstigs, was niet hard, maar wel even schrikken. Het ergste was dat de meneer die het leuk vond om de banen te wisselen (en volgens ons het ongeluk veroorzaakte) zwaaide, gas gaf en weg was.
Vandaar dus dat we even langs het politiebureau gaan om, naar aanleiding van het telefonisch contact tussen de politie en papa, aangifte te doen van de gebeurtenis.
Nou was het eigenlijk helemaal niet eng, het enige spannende was dat papa op de stoep mocht parkeren. De parkeerplaats (laden en lossen) waar hij van de politie mocht staan was niet handig, omdat er naast een vrachtauto stond en er dan niemand meer door zou kunnen. De stoep bood de oplossing hiervoor, maar wie zet zijn auto nou met de neus tegen het politiebureau aan, dan moet je lef hebben… Brrrr best eng, krijgen we dan geen boete?
Nee hoor, want een aardige mevrouw gaf ons een papiertje, wat recht gaf op een ‘verlaat de gevangenis zonder te betalen’. Gelukkig maar dus.
En ja, ik, Chloé Yip Hei Delcour(.nl) was er echt bij!
Bang?
Nee! Het was super leuk! Naast dat ik later naar school mocht, heb ik een uur in een verhoor-achtige kamer gezeten met een politiemevrouw die naast de noodknop zat en toch nog haar handboeien, knuppel, walkietalkie, pistool en nog meer om had.
Gelukkig was ze alleraardigst en heb ik lekker het proces van aangifte kunnen verstoren door me lekker te misdragen, alles te vragen en alle woorden ‘politie’ op haar uniform te lezen. Voor haar veiligheid hebben we geen foto’s genomen van haar, maar stiekem wel van de kamer waar we zaten… ssssst!
Daarna hup naar school, Casaschool, de school van de belevenis.
En toen het al weer 17:00 uur was, stond papa al weer klaar om ons op te halen.
Na zo’n leuke dag, huppelen we graag naar huis, naar mama die met eten op ons wacht.
En dat naar huis gaan doen we in stijl:
Nee! Einde dag ging papa uit eten met iemand en liet mij (klaar om naar bed te gaan) tegen bedtijd alleen…. Ik wil bij jou zijn papa!
Maar gelukkig was hij snel weer terug en is, zoals altijd en zoals beloofd, nog even langsgekomen.
All well ends well.
Geef een reactie